Radzików
Radzików - wieś dawniej położona w powiecie błońskim guberni warszawskiej. Obecnie w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Błonie.
Radzików był wsią dziedziczną rodziny warszawskiego piwowara Jana Samuela Krauze h. Krauza żyjącego w latach 1807 - 1862. Browar został uruchomiony w 1847 roku. Przed świętami Bożego Narodzenia pojawiło się piwo warszawskie marcowe. Po kilku latach browar zaczął produkować piwo bawarskie. W 1858 piwa z Radzikowa były już dostępne nie tylko w beczkach, ale także w butelkach. Po śmierci Samuela browar przejął jego syn Władysław Krauze (Władysław Eustachy Krauze h. Krauza) urodzony w 1837 roku. W 1874 firma wystawiała swoje piwa lagrowe i bawarskie Radzikowskie na warszawskiej Wystawie Rolniczej, gdzie uzyskała Wielki Medal Srebrny. W tym okresie był też produkowany porter, a browar przerabiał około 4 000 korcy jęczmienia rocznie. Browar radzikowski dość szybko osiągnął uznanie na rynku gdyż już w 1874 roku posiadał własne butelki, a w reklamach prasowych ostrzegał przed fałszerstwem „(…) pojawiła się w handlu sprzedaż młodego piwa z innych browarów w Radzikowskich butelkach których firma jest wyłączną własnością fabryki, przeciwko czemu odpowiednie kroki na drodze sądowej niezawodnie przedsięwzięte będą”. W 1876 roku jako jeden z dwóch browarów z Królestwa Polskiego Krauze wysyłał swoje piwo Radzikowskie do Filadelfii na Wystawę Powszechną i zdobył na niej brązowy medal. Drugim browarem wystawiającym swoje produkty w Filadelfii był drozdowski browar Franciszka Lutosławskiego. W 1877 firma wystawiała swoje produkty na wystawie w Paryżu. W 1878 browar w swojej ofercie oprócz piwa bawarskiego posiadał także nowy gatunek – Simplex Radzikowski, także piwo Marcowe, Pale Ale oraz eksportowe Lagrowe. Przez cały okres swojej działalności głównym rynkiem zbytu była Warszawa – tam znajdowały się główne składy i filie browaru – przy ul. Marszałkowskiej 58, ul. Miodowej 4 (do 1880 roku), ul. Senatorskiej 6 (od 1880 roku), ul. Leszno 18 i ul. Nowy Świat 42. W 1884 browar produkował 54 000 wiader piwa przy rocznym obrocie 54 000 rubli i zatrudniał 22 osoby. Kolejną wystawą gdzie browar z sukcesami prezentował swoje produkty była Wystawa Przemysłowo-Rolnicza w Warszawie. Firma uzyskała tam srebrny medal za wystawione produkty. Złoty okres browaru Radzikowskiego skończył się wraz ze śmiercią Władysława Krauze. Od tego momentu firma zaczęła podupadać by ostatecznie po I wojnie światowej zupełnie zniknąć z mapy polskich browarów. Wcześniej jednak kolejnym właścicielem browaru został Eugeniusz Dobosiewicz (lub Dobkiewicz), a dzierżawcą Wiktor Piaskowski. Przez ostatnie 20 lat znacznie zmniejsza się produkcja by z 30 000 wiader piwa produkowanych w latach 90-tych XIX wieku spaść do kilku tysięcy przed wojną. W ostatnim okresie działalności obroty wynosiły po kilkanaście tysięcy rubli rocznie, a zatrudnionych było od 3 do 5 robotników. Obecnie po browarze zachował się jedynie budynek najprawdopodobniej spełniający w okresie istnienia browaru rolę słodowni. Budynek ten wraz z działką byłego browaru znajduje się dziś na terenie Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin (IHAR) w Radzikowie.