Maszewo Duże

Maszewo - wieś dawniej położona w powiecie płockim guberni płockiej. Obecnie wieś w powiecie płockim.
Browar w Maszewie przez cały okres swojej działalności należał do rodziny Schiefer (często występuje też spolszczona forma tego nazwiska - Szyfer). Założyciel browaru - Krzysztof Schiefer urodził się 14 września 1816 roku w Lauffen n. Neckarem w Badenii-Wirtembergii. W 1832 wyemigrował na teren ówczesnego zaboru rosyjskiego. Pracował w warszawskich browarach początkowo jako czeladnik piwowarski, później jako mistrz piwowarski. Po małżeństwie z Katarzyną Machlejd, starszą siostrą warszawskiego browarnika Karola Machlejda, wyjechał do Rogożewa pod Gostyninem gdzie pracował prawdopodobnie jako współwłaściciel w tamtejszym browarze. Browar w Rogożewie w późniejszych latach należał do innego znanego przemysłowca - Osterloffa. W ostatnim okresie swojego życia Krzysztof Schiefer nabył posiadłość w Parowej nad rzeką Brzeźnicą gdzie zbudował dom rodzinny, a w 1866 otworzył browar. Krzysztof Schiefer zmarł 20 sierpnia 1867 roku w Maszewie.
Sam browar administracyjnie należał do miejscowości Maszewo, ale obecnie miejsce po zakładzie jest w granicach administracyjnych miasta Płocka w okolicach ulicy Parowej na odcinku między ulicą Dobrzyńską a Szpitalną.
Kolejnym właścicielem browaru, a zarazem zarządcą od strony technicznej i handlowej był syn Krzysztofa - Piotr Schiefer. Po 1874 nastapił znaczny wzrost produkcji i rozbudowa browaru. Od tego okresu browar ten był największym browarem w guberni płockiej. Browar a właściwie browary w Maszewie można określić jako zakłady przemysłowe. W latach 1880-tych w ich skład wchodziły oddzielne budynki murowane w postaci dwóch browarów (jeden do produkcji piwa bawarskiego, drugi zwyczajnego) słodowni, warzelni, suszarni, fasowni, korkowni, lodowni, młynu do mielenia słodu, piwnicy na skład, kuźni i bednarni. Budynki te razem zajmowały teren 6 200 sążni kwadratowych (w zaborze rosyjskim sążeń stanowił ok. 2,13 m) czyli ok. 28 200 m². Browary były wyposażone w dwie kadzie zacierne, dwa wielkie kotły do gotowania brzeczki, dwie kadzie destylacyjne i trzy wielkie studnie. Lodownia mieściła 24 000 fury lodu przy zwózce którego w zimie pracowało od 200 do 300 ludzi. Browar łącznie z administracją zatrudniał na stałe 56 osób (w tym ok. 35 przy produkcji) przeważnie pochodzenia krajowego. Zakład obsługiwało 45 koni. Rocznie zużywano do 720 centnarów chmielu zagranicznego (1 centnar w zależności od przyjętego rodzaju jednostki stanowił od 45 do 64 kg) oraz 12 000 korcy jęczmienia (korzec to dawna jednostka objętości stosowana do ciał sypkich, po 1819 roku równa 128 litrom). Na sam opał zakłady rocznie zużywały około 4000-5000 korcy węgla i 50-70 sążni drewna. Produkowano do 300 000 wiader piwa zwyczajnego i bawarskiego w czterech odmianach - Lagrowe „Superior”, Dubeltowe, Maszewskie i Blado-Marcowe oraz niewielkie ilości porteru. Już w tym okresie browar zalecał zwracać uwagę na oryginalne etykiety na beczkach i butelkach oraz na wypalone logo browaru na korkach co może świadczyć o możliwości podszywaniu się przez inne, mniejsze browary pod markę maszewską. W drugiej połowie lat 1870-tych i w latach 1880-tych jego obroty wahały się od 60 000 do 80 000 rb. rocznie. W 1887 browar zastrzegł sobie zatwierdzone przez Departament Przemysłu i Handlu nowe logo przedstawiające gwiazdę piwowarską.
W roku 1893 zmarł Piotr Schiefer, a browar przeszedł w ręce Sukcesorów Piotra Schiefera reprezentowanych głównie przez jego syna - Artura Piotra Schiefera.
W latach 1890-tych produkcja zmalała do około 80 000 wiader piwa. Piwo maszewskie było dostępne w dużej części Królestwa Polskiego. Można było je nabyć w wielu miejscowościach guberni płockiej, łomżyńskiej, suwalskiej, warszawskiej, piotrkowskiej i kaliskiej. W tym okresie browar oferował piwo Maszewskie i Nadwiślańskie w beczkach, piwo Mazowieckie, Augustowskie i Czeskie w butelkach oraz piwo Wioślarskie we flakonach.